lunes, 2 de enero de 2012

IV - LUZ SONÁMBULA / Varados



                                          Nosa señora da Barca, valeime…
                                                      Alalá gallego del siglo XII

Mareaje desollado por la luna
                               se agitan los cantiles    
                                   se izan ya
los cercos de la bruma

Mármol blanco las crines de las olas
—entre los ayes del naufragio—
                               afina el mar   
                       el borde de las rocas

Varados en el centro de la ausencia
varados farallones de silencio
sobre azogue indiferente
                        alumbra el mar    
                        los signos de su nombre



Nota

Santuario de Nosa Señora da Barca, Costa da Morte, Muxia

Nosa Señora da Barca, valeime...  
Localidad situada en la Costa da Morte (A Coruña). En su litoral se sitúa una peña sobre la que los peregrinos camino de Santiago y los marineros invocaban la ayuda de la Vírgen, que allí se había aparecido, mientras cantaban este alalá, que ha recogido Nuar na Lubre:


Nosa Señora valeime.
Nosa Señora da Barca,
Nosa Señora valeime...

Estou no medio do mare,
Non hai barqueiro que reme.
Non hai barqueiro que reme.
ai la le lo, ai la la lo...

Ten o camarín de pedra.
Nosa Señora da Barca,
Ten o camarín de pedra.

Ben o poidera ter de ouro
Nosa Virxen si quixera.
Nosa Virxen si quixera.
ai la le lo, ai la la lo...

Eu fun abala-la pedra.
Eu fun abala-la pedra.
A pedra fun abalare.

Eu fun abala-la pedra
Que está á beiriña do mare.
Que está á beiriña do mare.
ai la le lo, ai la la lo...

Pedra abalar

Por su parte, Federico García Lorca incluyó entre sus Seis poemas galegos (1935) este “Romaxe de Nosa Señora da Barca” al que Amancio Prada puso música.

¡Ay ruada, ruada, ruada
da Virxen pequena
e a sua barca!



A Virxen era pequena
e a súa coroa de prata.
Marelos os catro bois


Pompas de vidro traguían
a choiva pol-a montana.
Mortos e mortos de néboa
pol-as congostroas chegaban.



¡Virxen, deixa a túa cariña
nos doces ollos das vacas
e leva sobr'o teu manto
as foles da amortallada!

Pol-a testa de Galicia
xa ven salaiando a i-alba.
A Virxen mira pra o mar

dend'a porta da súa casa...


¡Ay ruada, ruada, ruada
da Virxen pequena
e a sua barca!





No hay comentarios:

Publicar un comentario